Als je dan eindelijk je eigen vlaggetje hebt, dan wil je ook vlaggen. Alhoewel? Wat dat betreft ben ik toch echt liever trainer.

Een van de dingen die ik de jeugdspelers leer is vanuit zelfvertrouwen samen voetballen. Uitgaan van je eigen kwaliteiten. Altijd blijven voetballen en blijven gaan. Met de borst vooruit. Groots winnen en soms ook groots verliezen. En hoe leuk is het dan wanneer je eigen team, je eigen dochter, met de borst vooruit dat veld op komt met kunn op de borst. Dan voel ik me dubbel trots.

We zoeken trouwens nog jeugdtrainers, net als op veel plekken is het moeilijk om vrijwilligers te vinden. Voor mij is het ook elke maandag en woensdag een race tegen de klok. Maar eenmaal daar, dan is er rust en plezier. En de meest eerlijke spiegel die je als trainer, coach kunt krijgen.

Overal geldt : ‘wat je geeft, krijg je terug’, maar hier is dat uitvergroot en heerlijk ongefilterd. Leerzaam en leuk dus!